എന്തുകൊണ്ടാണ് ദക്ഷിണേന്ത്യൻ മോദി യെ നിരാകരിക്കുന്നത് – എന്തുകൊണ്ട് അതിന് പ്രാധാന്യമുണ്ട്
ഇന്ത്യയിൽ, പുരോഗമനപരവും അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുന്നതുമായ തെക്കൻ പ്രദേശങ്ങളും ദരിദ്രമായ വടക്കൻ പ്രദേശങ്ങളും തമ്മിലുള്ള അസമത്വം കൂടുതൽ പ്രകടമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. മാധ്യമങ്ങൾ പലപ്പോഴും വടക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് ഉത്തർപ്രദേശ്, അതിൻ്റെ നേതാവ് പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദി എന്നിവയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുമ്പോൾ, ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ മോദിയെയും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഭാരതീയ ജനതാ പാർട്ടിയെയും (ബിജെപി) നിരാകരിക്കുന്നത് കാണാതിരുന്നുകൂടാ. ചെറിയ പ്രാതിനിധ്യം കാരണം ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾ മൊത്തത്തിലുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലത്തെ സ്വാധീനിച്ചേക്കില്ലെങ്കിലും, അവരുടെ വിയോജിപ്പ് കാര്യമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു.
വടക്കൻ ഭാഗത്തേക്ക് ശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കുന്നത് അതിൻ്റെ വലിപ്പം കൊണ്ടാണ്. ഉത്തർപ്രദേശ്, പ്രത്യേകിച്ച്, ബ്രസീലിനേക്കാൾ വലിയ ജനസംഖ്യയും സബ്-സഹാറൻ ആഫ്രിക്കയേക്കാൾ പിന്നിലുള്ള സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയും ഫെഡറൽ ഭരണത്തിൻ്റെ ഗതി നിർണ്ണയിക്കുന്നതിൽ ഗണ്യമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നു. തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കൃത്രിമത്വവും മതേതര മൂല്യങ്ങളുടെ ശോഷണവും സംബന്ധിച്ച പ്രതിപക്ഷ അവകാശവാദങ്ങൾക്കിടയിലും, മോദിക്ക് മൂന്നാം തവണയും അധികാരം നൽകാൻ ഉത്തരേന്ത്യ തയ്യാറായിക്കഴിഞ്ഞു എന്ന വിശ്വാസം പ്രബലമാണ്. ഒരു ഹിന്ദു ദേശീയ അജണ്ടയുടെ സാധ്യത ഈ മേഖലയിൽ ശക്തമായി പ്രതിധ്വനിക്കുന്നു.
എന്നിരുന്നാലും, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കണക്കുകൾക്കപ്പുറം, ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ അഭിലാഷങ്ങളും മോദിയുടെ സർക്കാർ പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന വിവരണവും തമ്മിൽ അഗാധമായ വിച്ഛേദമുണ്ട്. മോദിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ കഴിഞ്ഞ ഒരു ദശകം ഈ വിടവ് വർധിപ്പിച്ചു, സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ പുരോഗതിയെക്കാൾ മതപരമായ ആവേശത്തിന് വടക്ക് മുൻഗണന നൽകി. ദക്ഷിണേന്ത്യയാകട്ടെ, സമഗ്രമായ വളർച്ചയ്ക്കും സാമൂഹിക നീതിക്കും കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകുന്നു.
പതിറ്റാണ്ടുകളുടെ പുരോഗമന നയങ്ങളുടെയും സാമൂഹിക പരിഷ്കാരങ്ങളുടെയും പ്രേരണയാൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ സാമ്പത്തിക ഉണർവ് വടക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ അനുഭവപ്പെട്ട സ്തംഭനാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. തമിഴ്‌നാട് പോലുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ വളരെ കുറഞ്ഞ ദാരിദ്ര്യ നിരക്കും സാമൂഹിക പരിഷ്‌കരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ചരിത്രത്താൽ പരിപോഷിപ്പിക്കപ്പെട്ട ശക്തമായ പൗരബോധവും അഭിമാനിക്കുന്നു. നേരെമറിച്ച്, മതപരമായ ഐഡൻ്റിറ്റിയിലെ വടക്കൻ ദൃഢനിശ്ചയം പലപ്പോഴും വികസന ആശങ്കകളെ മറികടക്കുന്നു.
ആരോഗ്യ സംരക്ഷണത്തിലും വിദ്യാഭ്യാസത്തിലുമുള്ള വ്യതിചലനം ഈ ഭിന്നതയെ കൂടുതൽ അടിവരയിടുന്നു. തമിഴ്‌നാട് പോലുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങൾ പൊതുജനാരോഗ്യത്തിനും വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും മുൻഗണന നൽകുകയും കേന്ദ്രീകൃത ആരോഗ്യ പരിരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങളിൽ നിക്ഷേപിക്കുകയും ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം വിപുലീകരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ഈ നിർണായക മേഖലകളിൽ വടക്കൻ പിന്നിലാണ്. കേരളം, പ്രത്യേകിച്ച്, ആരോഗ്യസംരക്ഷണ സംവിധാനത്തിനും സാക്ഷരതാ നിരക്കിനും ആഗോള അംഗീകാരം നേടി, രാജ്യത്തിൻ്റെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങൾക്ക് ഒരു മാനദണ്ഡം സ്ഥാപിച്ചു.
സാമൂഹിക ചലനാത്മകതയും വടക്കും തെക്കും തമ്മിൽ വളരെ വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വടക്ക് നിന്ന് തെക്കോട്ട് തൊഴിലാളികളുടെ കുടിയേറ്റം വർദ്ധിക്കുന്നതിനനുസരിച്ച്, ഈ കുടിയേറ്റ തൊഴിലാളികളുടെ ഏകീകരണത്തിന് സാംസ്കാരികവും ഭാഷാപരവുമായ വിഭജനം അനിവാര്യമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, വേരൂന്നിയ മുൻവിധികളും വർഗീയതയും ഈ പ്രക്രിയയ്ക്ക് കാര്യമായ തടസ്സങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു, ഇത് സാമൂഹിക ഐക്യത്തെയും സാമ്പത്തിക പുരോഗതിയെയും തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നു.
ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ പ്രതിരോധശേഷിയും പുരോഗമന വീക്ഷണവും ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ അതിൻ്റെ സ്വാധീനം പരിമിതമാണ്. പാർലമെൻ്റിൽ ഉത്തരേന്ത്യയുടെ ആനുപാതികമല്ലാത്ത പ്രാതിനിധ്യം ഈ അസന്തുലിതാവസ്ഥയെ ശാശ്വതമാക്കുകയും ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ ശബ്ദങ്ങളെ പാർശ്വവത്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മാത്രവുമല്ല, കേരളവും മോദി ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള സമീപകാല സംഘർഷം തെളിയിക്കുന്നതുപോലെ, പ്രതിരോധശേഷിയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ തങ്ങളുടെ അജണ്ട അടിച്ചേൽപ്പിക്കാനുള്ള കേന്ദ്ര സർക്കാരിൻ്റെ ശ്രമങ്ങൾ, ഈ പ്രദേശങ്ങൾ കൈവരിച്ച സ്വയംഭരണത്തെയും പുരോഗതിയെയും തുരങ്കം വയ്ക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നു.
ഉപസംഹാരമായി, ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾ മോദിയെയും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അജണ്ടയെയും നിരാകരിക്കുന്നത് ഒരു രാഷ്ട്രീയ വിയോജിപ്പ് മാത്രമല്ല, മൂല്യങ്ങളിലും മുൻഗണനകളിലും അടിസ്ഥാനപരമായ വ്യതിചലനത്തെയും പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. സാമ്പത്തിക വികസനം, സാമൂഹിക ഉൾപ്പെടുത്തൽ, സാമുദായിക സൗഹാർദ്ദം എന്നിവയുടെ വെല്ലുവിളികളുമായി ഇന്ത്യ പോരാടുമ്പോൾ, ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും വേണം. യഥാർത്ഥ സംഭാഷണത്തിലൂടെയും സഹകരണത്തിലൂടെയും മാത്രമേ ഇന്ത്യക്ക് ബഹുസ്വരവും എല്ലാവരെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതുമായ ഒരു ജനാധിപത്യമെന്ന നിലയിൽ അതിൻ്റെ സാധ്യതകൾ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ.
